Από τον Λουδοβίκο στον Καντάφι και τον Ερντογάν

Τα μεταναστευτικά ρεύματα στην Ευρώπη έχουν βαθειές ρίζες. Ακόμα και οι σημερινοί ισχυροί της Ευρώπης οι Γάλλοι και οι Γερμανοί βίωσαν τον δρόμο της προσφυγιάς .Το 1685, ο Λουδοβίκος XIV έβγαλε επισήμως εκτός νόμου τον Προτεσταντισμό. Και έτσι, για να αποφύγουν να καταδικαστούν στην αγχόνη, οι Γάλλοι Προτεστάντες δεν είχαν άλλη επιλογή από το να αποκηρύξουν [την πίστη τους] ή να τρέξουν μακριά.  Οι Γάλλοι Ουγενότοι, όπως αποκαλούντο οι Προτεστάντες στην Γαλλία εκείνη την εποχή, κατά κανόνα επέλεγαν την πιο κοντινή Προτεσταντική χώρα που θα τους υποδεχόταν: Μεταξύ 40.000 και 50.000 Γάλλοι μετανάστευσαν στην Αγγλία μετά το 1685. 

 Στην διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, εκατομμύρια άνθρωποι μετακινήθηκαν από την Ανατολική προς την Δυτική Ευρώπη εγκαταλείποντας τον κομμουνισμό. Η Ευρώπη,  επανεγκατέστησε εκατοντάδες χιλιάδες Βιετναμέζους πρόσφυγες στην δεκαετία του 1980 και του 1990. Δέχθηκε ακόμη μεγάλους αριθμούς μεταναστών από την Βοσνία και το Κοσσυφοπέδιο στην δεκαετία του 1990, συμπεριλαμβανομένων πολλών Μουσουλμάνων -αλλά αυτό ήταν πριν το Ισλάμ γίνει πολιτικά τοξικό. 

Αλλά και η αξιοποίηση των προσφύγων ως μέσο πολιτικής πίεσης δεν είναι πρακτική που ανακάλυψε ο κ. Ερντογάν.  Από τότε που η Σύμβαση του 1951 για τους Πρόσφυγες τέθηκε σε ισχύ, έχουν υπάρξει τουλάχιστον 75 απόπειρες κρατικών και μη κρατικών φορέων να χρησιμοποιήσουν τους εκτοπισμένους ως μέσο για πολιτικά, στρατιωτικά και οικονομικά αποτελέσματα. Ο εξόριστος πρόεδρος της Αϊτής, Jean-Bertrand Aristide, χρησιμοποίησε την απειλή της πλημμύρας Αϊτινών μεταναστών δια θαλάσσης προς τις Ηνωμένες Πολιτείες για να πείσει την κυβέρνηση του προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, να εκδιώξει την τότε χούντα και να τον επαναφέρει στην εξουσία τον Σεπτέμβριο του 1994.

Αντίστοιχη τακτική ακολούθησε και ο  Καντάφι, ο οποίος  υποσχέθηκε να κάνει «την Ευρώπη μαύρη» αν η ΕΕ αποτύγχανε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του που αφορούσαν μία σειρά θεμάτων όπως: η  άρση των κυρώσεων , η  παροχή δισεκατομμυρίων ευρώ , η παροχή  βοήθειας για τον τερματισμό της στήριξης των διαδηλωτών κατά τις πρώτες ημέρες αυτού που έγινε τελικά η λιβυκή εξέγερση.Ο  Καντάφι χρησιμοποίησε αυτό το εργαλείο με διάφορους βαθμούς επιτυχίας το 2004, το 2006, το 2008 και το 2010, πριν το παρακάνει με μοιραίο τρόπο το 2011.