Η κυβερνητική ατολμία με το πτωχευτικό

Όσο κι αν θέλει να βαφτίζει η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη και το Υπουργείο Οικονομικών υπό τον Χρήστο Σταϊκούρα, τον νέο πτωχευτικό νόμο ως «μια πραγματική δεύτερη ευκαιρία» δεν μπορεί να αποφύγει την πραγματικότητα: για να υπαχθεί κάποιος στον νόμο αυτό πρέπει να έχει χάσει ολόκληρη την περιουσία του.

Περί ποιας δεύτερης ευκαιρίας, λοιπόν, πρόκειται όταν κάποιος πτωχευμένος δεν θα έχει παρά μόνο τα απολύτως απαραίτητα προς το ζειν; Όταν πρέπει να αποδείξει ότι έχει ξοδέψει όλη την περιουσία του για να καλύψει τις οφειλές του; Κι όταν έχει πάρει στον λαιμό του τους τυχόν εγγυητές του;

Αν η κυβέρνηση είχε μια θαρραλέα προσέγγιση στο θέμα θα λάμβανε υπόψη της ότι οι συνθήκες μέσα στις οποίες πτώχευσε κάποιος στο διάστημα από το 2010 ως σήμερα πόρω απέχουν από τις φυσιολογικές συνθήκες. Έτσι, θα έπρεπε και να διαφέρει η αντιμετώπιση των νόμων και του κράτους απέναντι στους πτωχευμένους.

Ας πούμε, ο Τειρεσίας θα έπρεπε να έχει πολύ ευνοϊκότερα χρονοδιαγράμματα για το διάστημα αυτό. Και δεν θα έπρεπε να αποτελεί τροχοπέδη για νέο δανεισμό. Ακόμα και οι ποινές στα σχετικά δικαστήρια θα έπρεπε να έχουν νομοθετηθεί ώστε να είναι ελαφρύτερες.

Αυτό, εκτός από γενναίο θα ήταν και πιο δίκαιο. Γιατί ήταν το ρημαγμένο κράτος που έφταιγε για την κατάρρευση της οικονομίας η οποία προκάλεσε ασφυξία στην αγορά και κατάρρευση επιχειρήσεων. Την ίδια ευθύνη έχουν και οι γελοιότητες του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 για την εκ νέου επιδείνωση της οικονομίας, την επιβάρυνσή της με νέα μνημόνια 100 δισ. ευρώ και capital controls για όλους. Αλλά οι κυβερνήσεις κι οι κυβερνώντες δεν πληρώνουν για την βλάβη που προξενούν στους πολίτες. Υποτίθεται ότι «πληρώνουν» με το να χάσουν τις εκλογές. Γελοίο επιχείρημα…

Αυτός, όμως, που χρεοκόπησε το 2015 έχει την ίδια ευθύνη με εκείνον που χρεοκόπησε το 2002;

Η Νέα Δημοκρατία ορθώς σφυροκοπούσε στην Βουλή και στα κανάλια τις αριστερίστικες ιδεοληψίες. Αλλά όταν ήρθε η ώρα να δράσει, δείλιασε. Υπέκυψε στις λογιστικές καταστάσεις των τραπεζών και τις επιταγές των Γερμανών. Και άφησε ανυπεράσπιστους τους πολίτες που την ψήφισαν γιατί υποτίθεται είχε κοινή λογική και θα έφερνε ουσιαστική τάξη στην Ελλάδα. Αλλά με το να δειλιάζεις δεν χτίζεις ούτε γερή οικονομία ούτε γερή κοινωνία.