Τουρισμός χωρίς πρόγραμμα

Στις 2 Δεκεμβρίου του 1968 στην Αθήνα,  έγινε  η πρεμιέρα της  ταινίας του Γιάννη Δαλιανίδη , «Γοργόνες και Μάγκες».  Οι 400 χιλιάδες –τόσα ήταν τα εισιτήρια που έκοψε- θεατές της, βρέθηκαν για πρώτη φορά αντιμέτωποι με μία νέα…βιομηχανία: Τον τουρισμό.  Οι σκηνές που εμφάνιζαν ένα καΐκι γεμάτο με φτηνοτουρίστες οι οποίοι αντί να αφήσουν τα λεφτά τους  στο κυκλαδίτικο νησί  προσπαθούσαν να μαζέψουν τα «προς το ζην» από τους καλοκάγαθους νησιώτες,  μπορούσε να ερμηνευτεί ως δεινό. Η άλλη απειλή αφορούσε στην κερδοσκοπία της γης, τόσο από τους έλληνες κερδοσκόπους, όσο και από τους …ελβετούς υποψήφιους αγοραστές, οι οποίοι εξαφανίστηκαν πριν ακόμα φανούν.

Σήμερα,  σχεδόν μισό αιώνα αργότερα , η ιστορία αυτή έμελε να περάσει στην αληθινή ζωή και μάλιστα να μετατραπεί από την  πολιτική ηγεσία του τόπου σε σενάριο …επιτυχίας.  Με βασικό επιχείρημα τα εκατομμύρια των τουριστών που συρρέουν στην Ελλάδα, η Κυβέρνηση , ακολουθώντας τις κινηματογραφικές πρακτικές του Δαλιανίδη (σκηνοθέτη της ταινίας) προσπαθεί να πείσει ότι η χώρα είναι μισό βήμα πριν την μεταμόρφωσή της σε  τουριστική γη της επαγγελίας. Αναδεικνύοντας με –ομολογουμένως- άφθαστη υποκριτική δεινότητα τα  μιλιούνια των τουριστών σε ανυπέρβλητο κατόρθωμα ,  υποβαθμίζει τα στοιχεία εκείνα που καθορίζουν την πραγματική ζωή : 

-τις θέσεις εργασίας,

-τις αμοιβές των εργαζομένων στον τουρισμό,

-τον τζίρο των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων που στηρίζουν τις τοπικές οικονομίες των τουριστικών περιοχών,

-τις δραστικές περικοπές στις υποδομές των νησιών που φιλοξενούν τα μιλιούνια των τουριστών όπως για παράδειγμα τα κέντρα υγείας πολλά από τα οποία είναι χωρίς γιατρούς , νοσηλευτές και …γάζες

-το οικονομικό και κοινωνικό προφίλ των τουριστών, το οποίο  δεν καθορίζει μόνο την συμβολή τους στις τοπικές οικονομίες, αλλά και δεν διαμορφώνει το τουριστικό μοντέλο  για τις επόμενες δεκαετίες

-την εξάρτηση από τους χονδρέμπορους (πολυεθνικές) του τουρισμού που αργά και μεθοδικά  έχουν αναδειχθεί σε κυρίαρχους της ελληνικής τουριστικής αγοράς, που είναι πλέον σε θέση να επιβάλλουν τιμές, αλλά και όρους στις χειμαζόμενες από την κρίση ελληνικές τουριστικές μονάδες.

-τον σταδιακό αφελληνισμό των ελληνικών τουριστικών επιχειρήσεων που αντιμετωπίζουν κατάματα την προοπτική της χρεωκοπίας.

Έχοντας ως κίνητρο την μετατροπή της χώρας σε τουριστικό φάστ φουντ της ΕΕ:

* προωθεί την μαζική εκποίηση δημόσιας τουριστικής γης-ακόμα και NATURA- μέσω των εκποιήσεων του ΤΑΙΠΕΔ,

*επιβάλλει την τσιμεντοποίηση τουριστικών περιοχών μετατρέποντας όρους δόμησης και χρήσης γης

*επιτρέπει όχι μόνο τον αποκλεισμό αλλά και τις δομικές παρεμβάσεις στον αιγιαλό και την παραλία

*διαμορφώνει μία τουριστική αγορά δύο ταχυτήτων  υποστηρίζοντας και πριμοδοτώντας  επενδυτικά σχέδια όπως : κατοικίες πολυτελείας στο Ελληνικό και στην Βουλιαγμένη τα οποία απευθύνονται στην παγκόσμια οικονομική ελίτ. Οι θύλακες αυτοί των πλουσίων , αποκομμένοι από τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς (έλληνες και  ξένους) που διαμορφώνονται , με την κυβερνητική αρωγή, σε διάφορα σημεία της χώρας,  αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι τελικά η πρόθεση της Κυβέρνησης είναι να μετατρέψει την χώρα σε «Ταϋλάνδη της Ευρώπης».

Φυσικά, η πολιτική του τουριστικού φαστ φουντ  παρέχει την δυνατότητα και για θεσμικές παρεμβάσεις οι οποίες αλλοιώνουν και απαξιώνουν συνάμα,  το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα του ελληνικού τουρισμού: το περιβάλλον. Η έγκριση της εγκατάστασης και της λειτουργίας ανεμογεννητριών στα περισσότερα κυκλαδονήσια είναι η καλύτερη απόδειξη για την ταϋλανδοποίηση του ελληνικού τουρισμού που με περισσή συνέπεια προωθεί η Κυβέρνηση.