Σε κρίση το ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα

Τυχαίο; Μάλλον όχι. Σε όλες τις χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν Μνημόνια το πολιτικό σύστημα διαλύεται.

Ο πολυκερματισμός του πολιτικού συστήματος, τα υψηλά ποσοστά αποχής , η απαξίωση των παραδοσιακών πολιτικών κομμάτων αλλά και η αδυναμία των νέων δυνάμεων που αναδεικνύονται κατά την περίοδο της εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών είναι φαινόμενα τα οποία καταγράφονται συστηματικά σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου:Ελλάδα,Ισπανία, Πορτογαλία και πολύ πιθανόν στην Κύπρο. Ακόμα και στην Ιρλανδία με ένα παραδοσιακό πολιτικό σύστημα ο πολυκερματισμός των πολιτικών δυνάμεων είναι μία πραγματικότητα. 

Με εξαίρεση την Ιταλία , που είχε μακρά παράδοση στις κυβερνήσεις συνεργασίας, όλες οι υπόλοιπες νοτιοευρωπαϊκές χώρες οι οποίες καλούνται πλέον να διαχειριστούν την νέα πολιτική πραγματικότητα είχαν πριν την εμφάνιση της κρίσης ισχυρές  μονοκομματικές Κυβερνήσεις και σε αυτό είχε συμβάλλει και το εκλογικό τους σύστημα το οποίο απέτρεπε τις «συνεργασίες» . Αυτό το πολιτικό σκηνικό, που διαμορφώθηκε , αμέσως μετά την κατάρρευση των δικτατοριών , στα μέσα της δεκαετίας του ΄70 έχει πλέον ανατραπεί οριστικά και η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται έχει οδηγήσει πολλούς πολιτικούς επιστήμονες να αναρωτηθούν αν αυτό το νέο μοντέλο διακυβέρνησης δεν είναι στην πραγματικότητα ένα δούρειος ίππος που θα διευκολύνει τα ευρωπαϊκά σχέδια για την νέα πολιτική οργάνωση της Ευρώπης.

Επισημαίνουν μάλιστα, ότι η υλοποίηση του σχεδίου για μία -λιγότερο ή περισσότερο-ομοσπονδοποιημένη Ευρώπη προϋποθέτει αφενός ένα ισχυρό πολιτικό και οικονομικό κέντρο το οποίο θα σχεδιάζει και -όταν θα απαιτηθεί-θα επιβάλλει το μοντέλο που έχει προκρίνει και αφετέρου εθνικές κυβερνήσεις αδύναμες οι οποίες θα προβάλλουν τις ελάχιστες δυνατές αντιστάσεις.Με δεδομένο μάλιστα ότι ένα σημαντικό μέρος των κυριαρχικών αρμοδιοτήτων των εθνικών κρατών έχει περάσει στις Βρυξέλλες όπου διαμορφώνεται το νομοθετικό πλαίσιο οργάνωσης το ζητούμενο είναι η κοινοβουλευτική έγκριση με τις ελάχιστες δυνατές απώλειες και αυτό σίγουρο διευκολύνεται από το νέο μοντέλο διακυβέρνησης το οποίο διαφαίνεται για το ευρωπαϊκό Νότο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για την οικονομική πολιτική , η οποία με δεδομένο το πλαίσιο του Σχεδίου Σταθερότητας έχει θέσει σε καθεστώς οιωνούς ομηρίας όχι μόνο τους υπερχρεωμένους Νότιους αλλά και τις ισχυρές Δημοκρατίες της Γαλλίας και της Ιταλίας οι οποίες ήδη κινούνται σε ένα περιβάλλον συνεχών παρατάσεων όσον αφορά στα δημοσιονομικά ελλείμματα.