Διάβασα πολλές προσεγγίσεις σχετικά με το διάλογο του Γάλλου προέδρου Μακρόν με τοn μαθητή που... τόλμησε να τον αποκαλέσει χαϊδευτικά "Μανού". Οι περισσότερες, είτε υποστήριζαν την αντίδραση Μακρόν, είτε όχι, ήταν πηγαίες, αυθόρμητες, καλοπροαίρετες και ενδεικτικές της άποψης που ο κάθε ένας έχει υιοθετήσει, σχετικά με τα όρια που μπορεί να έχει ένας κώδικας συμπεριφοράς.
Ξεχώρισα, όμως, κάποιες τοποθετήσεις επωνύμων δημοσιολογούντων, δημοσιογράφων, αρθρογράφων, αλλά και πολιτικών, μερικοί εκ των οποίων συμπεριλαμβάνονται μεταξύ των διαχρονικών διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίες επαινούσαν τον Μακρόν και "έλουζαν" με ιδιαίτερα απαξιωτική φρασεολογία το ανήλικο πλάσμα, που έκανε το λάθος να μετατρέψει την κατά πρόσωπο συνάντησή του με τον Γάλλο πρόεδρο, από έναν στυλιζαρισμένο καθωσπρεπισμό σε ανέμελο παιχνίδι. Τον αποκάλεσε με το υποκοριστικό του μικρού του ονόματος!
Και ξεχώρισα τις τοποθετήσεις αυτών των προσώπων γιατί είναι τα ίδια πρόσωπα, που ενώ χαρακτηρίζουν ανάγωγη στάση και αυθάδεια το να φωνάξει ένας μαθητής με το μικρό του όνομα έναν πολιτικό ηγέτη, οικτίροντάς τον και χρεώνοντάς τον με έλλειψη σεβασμού, την ίδια στιγμή επαινούν και αβαντάρουν τις βωμολοχίες, την αθυροστομία, αλλά και τον υβριστικό και απαξιωτικό τρόπο με τον οποίο συχνά και με τεράστια ευκολία απευθύνονται στους πολίτες (διανοητικά καθυστερημένοι, ανόητοι, ζώα, κλπ), συγκεκριμένα δημόσια πρόσωπα της κεντρικής πολιτικής, αλλά και της αυτοδιοίκησης, τους οποίους εξυψώνουν και εξυμνούν ως suis generis και στρέιτ τύπους, πλασάρoντας τις δημόσιες εκφράσεις αυτής της ποιότητας ως δήθεν χειμαρώδεις λόγους και μεταρρυθμιστικά πρελούδια.
Όλοι τους όμως οι παραπάνω, και αυτοί που υβρίζουν και αυτοί που υμνούν αυτούς που υβρίζουν, τα τελευταία κυρίως χρόνια, εμφανίζουν αυτήν την αμφίσημη δημόσια έκφραση σχεδόν σε όλα τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, ενώ είναι χαρακτηριστικό τους το ότι δεν ταυτοποιούνται, ούτε ιδεολογικά, ούτε αξιακά, ούτε παραταξιακά. Είναι και μαζί, αλλά και απέναντι, με όλους και με όλα, κατά το δοκούν. Λανσάρουν δε αυτή την... ευελιξία τους ως πολιτική αρετή, ως ακομπλεξάριστη στάση, νεωτερισμό και πρόοδο.
Στην πραγματικότητα, όμως, δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω. Δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από το "πολιτικό πλαγκτόν" του δημόσιου και κοινωνικού περιβάλλοντος του τόπου μας. Δεν χρειάζεται δε πολύ μεγάλη προσπάθεια για να περιγραφούν. Αρκεί ένας απλός παραλληλισμός με το πώς ορίζουν τα βιβλία το πλαγκτόν:
"Με τον όρο πλαγκτόν χαρακτηρίζεται γενικά το σύνολο έμβιων οργανισμών που αναπτύσσονται στην επιφάνεια των ωκεανών, θαλασσών και λιμνών και που συνήθως μετακινούνται παρασυρόμενα από τα ρεύματα αυτών των υδάτων. Κάποιοι απ΄ αυτούς τους οργανισμούς μπορούν να κινηθούν με δικές τους δυνάμεις, όχι όμως και τόσο ισχυρές ώστε να μπορούν να κινηθούν ενάντια στα υδάτινα ρεύματα...".
*Ο Δημήτρης Γαλαμάτης είναι πρώην Βουλευτής.
- Log in to post comments
