Ο Ντόναλντ Τραμπ μπορεί να μην έχει τελειώσει με τις εκλογές των ΗΠΑ… αλλά σίγουρα πολλές άλλες χώρες το έχουν κάνει. Καθώς τα συγχαρητήρια για τον εκλεγμένο πρόεδρο Τζο Μπάιντεν και την εκλεγμένη αντιπρόεδρο Κάμαλα Χάρις από ξένους ηγέτες εισρέουν, ιδού μια γρήγορη ματιά στο ποιοι παγκόσμιοι ηγέτες έχουν τα περισσότερα να κερδίσουν και ποιοι να χάσουν με την αλλαγή της φρουράς στην Ουάσινγκτον, όπως γράφει ο Ian Bremmer, μεταξύ άλλων διδάσκων γεωπολιτική στη Σχολή Διεθνών και Δημοσίων Υποθέσεων του Πανεπιστημίου της Κολούμπια αλλά και πρόεδρος του Ομίλου Eurasia, γράφει στο περιοδικό Time.
ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ
Καναδάς - Υπάρχει καλός λόγος για τον οποίο ο πρωθυπουργός του Καναδά, Τζάστιν Τρυντό, ήταν από τους πρώτους παγκόσμιους ηγέτες που συνεχάρησαν τον Μπάιντεν και την Χάρις για τη νίκη τους. Όπως ο ίδιος ο Trudeau, ο Μπάιντεν είναι αφοσιωμένος στην πολυμέρεια σε έναν κόσμο που είναι όλο και πιο εχθρικός προς αυτήν την προσέγγιση στην παγκόσμια πολιτική. Τώρα ο Trudeau γίνεται γείτονας με κάποιον που θα συνεργαστεί μαζί του για να οικοδομήσει πολλούς από αυτούς τους θεσμούς αντί να τους υπονομεύσει εκ των έσω… ειδικά σε κρίσιμα ζητήματα όπως η κλιματική αλλαγή. Μια διοίκηση Μπάιντεν είναι επίσης λιγότερο πιθανό να ξεκινήσει τυχαίους εμπορικούς πολέμους με τον βόρειο γείτονά της για το αλουμίνιο. Σχεδόν το καλύτερο που θα μπορούσε να ελπίζει ο Καναδάς.
Γαλλία - Ο Γάλλος πρόεδρος, Εμμανουέλ Μακρόν, βρίσκεται στο ίδιο σκάφος με τον Trudeau –ένας υπερασπιστής μιας πολυμερούς τάξης που έχει δει καλύτερες μέρες. Η αποχώρηση του Τραμπ σε αυτό το μέτωπο και μόνο θα θεωρείται σημαντική νίκη για το Παρίσι, αλλά καλύτερα να πιστέψετε ότι οι Γάλλοι είναι πολύ χαρούμενοι που υποδέχονται στο Οβάλ Γραφείο έναν πρόεδρο που θα αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως τον παραδοσιακό σύμμαχο όπως ήταν τα τελευταία 80 χρόνια παρά κάποιον που έγινε εμπορικός εχθρός μέσα σε μια νύχτα. Εξίσου σημαντικό για τον Macron: ο Γάλλος πρόεδρος ετοιμάζεται να αναλάβει τα ηνία της ευρωπαϊκής ηγεσίας μόλις η Angela Merkel εγκαταλείψει τελικά την πολιτική σκηνή της Γερμανίας, και αυτή η μετάβαση θα γίνει ευκολότερη αφού γνωρίζει ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ βλέπει χώρες όπως η Ρωσία και η Τουρκία ως τα ίδια είδη απειλών όπως κάνει κι ο Γάλλος ομόλογός του.
Γερμανία - Η Άνγκελα Μέρκελ έκανε το καθήκον της, ενεργώντας ως πρωταρχικός φύλακας και de facto ηγέτης του ελεύθερου κόσμου καθώς ξεκίνησε η εποχή του Τραμπ. Τώρα που οι ΗΠΑ έχουν εκλέξει έναν πιο παραδοσιακό/προβλέψιμο ηγέτη, η Μέρκελ μπορεί να αποχωρήσει από την πολιτική γνωρίζοντας ότι έκανε το καλύτερο που μπορούσε κάτω από δύσκολες συνθήκες… και η Γερμανία μπορεί (τελικά) να βρει τι θα γίνει μετά την Μέρκελ.
Ιαπωνία — Θυμάστε τον Νοέμβριο του 2016, όταν τότε ο πρωθυπουργός Abe Shinzo έσπευσε να γίνει ο πρώτος ξένος ηγέτης που συνεχάρη τον Τραμπ αυτοπροσώπως για τη νίκη του στις εκλογές; Αυτό είναι το τίμημα που πληρώνουν οι Ιάπωνες ηγέτες για την σχέση ΗΠΑ-Ιαπωνίας και για τις εγγυήσεις ασφάλειας που την συνοδεύουν. Αλλά ο Abe δεν μπόρεσε ποτέ να φλερτάρει πλήρως τον Trump, ο οποίος παραπονέθηκε ότι η διμερής συμμαχία δεν παρέχει αρκετά οφέλη για τις ΗΠΑ και πρέπει να αναθεωρηθεί. Τώρα που ο Τραμπ είναι στην έξοδο, ο άντρας που αντικατέστησε τον Άμπε τον Σεπτέμβριο, ο Σούγκα Γιοσιχάιντ, μπορεί να προσβλέπει σε μια πιο ήρεμη, πιο παραδοσιακή σχέση με τις ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν διαβεβαίωσε τον Σούγκα σε ένα τηλεφώνημα ότι θεωρεί τα νησιά Σενκάκου, τα οποία η Ιαπωνία ελέγχει αλλά η Κίνα τα διεκδικεί επίσης, ότι καλύπτονται από την δέσμευση των ΗΠΑ να βοηθήσουν την Ιαπωνία σε περίπτωση επίθεσης τρίτων. Οι προηγούμενοι πρόεδροι των ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένου του Τραμπ) έχουν κάνει αυτή την δέσμευση, αλλά το ότι την κάνει και ο Μπάιντεν θα βοηθήσει να διαλυθούν οι φόβοι στο Τόκιο ότι ίσως να θεωρήσει την Ιαπωνία δεδομένη ή να είναι «ήπιος» ως προς την Κίνα.
ΟΙ ΜΑΛΛΟΝ ΝΙΚΗΤΕΣ:
Ιράν - Μια ακόμα νίκη του Τραμπ θα είχε αναγκάσει την Τεχεράνη να μπει στη μη αξιοζήλευτη θέση να αποφασίσει μεταξύ του να υποφέρει τον πόνο της παρακμάζουσας οικονομίας της ή να διαπραγματευτεί με την διοίκηση του ατόμου που είναι υπεύθυνος για την δολοφονία του δημοφιλούς Qassim Suleimani. Αλλά η επιστροφή του Τζο Μπάιντεν στην Ουάσινγκτον δεν αποτελεί εγγύηση ότι οι ΗΠΑ θα επανέλθουν στην [πυρηνική συμφωνία] JCPOA ή ότι οι ΗΠΑ θα παρέχουν στην Τεχεράνη κάθε είδους σημαντική οικονομική ανακούφιση˙ είναι επίσης μακράν του να είναι εγγυημένο ότι το Ιράν θα επέστρεφε ασμένως στην JCPOA χωρίς προϋποθέσεις αφού είχε καεί τόσο άσχημα από την απότομη απόσυρση του Trump (και δεδομένου ότι τα «παγωμένα» περιουσιακά του στοιχεία τού έχουν ήδη παραδοθεί)… ειδικά εάν οι σκληροπυρηνικοί καταφέρουν να κερδίσουν τις επερχόμενες ιρανικές εκλογές. Ωστόσο, η αποχώρηση του Τραμπ είναι για την σχέση ΗΠΑ-Ιράν κάτι θετικό δια της απαλείψεως.
Μεξικό - Πίσω στο 2016, πολλοί περίμεναν ότι το Μεξικό θα αγωνιστεί δυνατά καθώς ο κόσμος κατευθυνόταν στην εποχή του Ντόναλντ Τραμπ, ειδικά δεδομένου ότι ο Τραμπ στράφηκε κατά της χώρας στην διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας. Ωστόσο, η πραγματικότητα των τελευταίων τεσσάρων ετών ήταν πολύ διαφορετική, κυρίως λόγω του ότι οι πολιτικοί ηγέτες του Μεξικού ήταν εξαιρετικά πρακτικοί και (ορθώς) αναγνώρισαν τις ΗΠΑ ως ασύμμετρα πιο ισχυρές, ενδίδοντας σε μια πολιτική μη αντιπαράθεσης. Καθώς γράφονταν αυτά, ο πρόεδρος του Μεξικού, Andres Manuel Lopez Obrador (AMLO), δεν έχει ακόμη συγχαρεί τον Biden, αλλά αυτό έχει να κάνει με την δική του ιστορία στις αμφισβητούμενες προεδρικές εκλογές και την επιθυμία να αποφευχθούν τυχόν πολιτικές καμένης γης από τον Trump έως ότου ορκιστεί ο Biden.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν το καταλαβαίνει αυτό, και θα είναι πολύ πιο προβλέψιμος γείτονας και λιγότερο πιθανό να προκαλέσει πολιτική κρίση σε θέματα μετανάστευσης. Τούτου λεχθέντος, μια διοίκηση Μπάιντεν είναι επίσης πιο πιθανό να δώσει έμφαση στα εργασιακά και περιβαλλοντικά πρότυπα από όσο έκανε ποτέ η ομάδα του Τραμπ˙ είναι επίσης πιθανό να αναδυθούν εντάσεις για τις εθνοκεντρικές πολιτικές του AMLO που επηρεάζουν τις αμερικανικές εταιρείες ανανεώσιμων πηγών ενέργειας (και άλλες). Ωστόσο, οι αλλαγές λειτουργούν υπέρ του Μεξικού ... συν το ότι δεν χρειάστηκε να πληρώσει για αυτό το νέο, ανύπαρκτο τείχος.
Νότια Κορέα - Ο πρόεδρος Moon Jae-in παραμένει πρόθυμος να εμπλακεί ξανά με την Βόρεια Κορέα και να βάλει την σχέση Βορρά-Νότου σε μια πιο ισόρροπη -και προβλέψιμη- ρότα. Αλλά αυτό το ήδη δύσκολο καθήκον έγινε ακόμη πιο δύσκολο με τον Τραμπ να κινείται συνεχώς εκτός σεναρίου λόγω της επιδίωξης των δικών του πολιτικών σκοπών και της εκκολαπτόμενου φλερτ του με τον Kim Jong-un, αμφότερα των οποίων οδήγησαν σε πηχυαίους τίτλους στις ειδήσεις αλλά σε καμία πρόοδο προς το να πεισθεί ο Kim να αποπυρηνικοποιηθεί. Τώρα η Σεούλ θα έχει έναν εταίρο στον Λευκό Οίκο πιο πρόθυμο να συντονιστεί για να αντιμετωπίσει την πρόκληση της Βόρειας Κορέας και ο οποίος αναγνωρίζει την γεωστρατηγική ανάγκη να υπάρχουν τοποθετημένα στρατεύματα των ΗΠΑ στη Νότια Κορέα -και δεν θα απειλήσει να τα απομακρύνει εάν η Σεούλ αρνηθεί να πληρώσει πολλά περισσότερα χρήματα για την συντήρησή τους. Τούτου λεχθέντος, ο Νοτιοκορεάτης πρόεδρος δεν πρέπει να υποθέσει ότι ο Μπάιντεν θα υποστηρίξει με ενθουσιασμό τα σχέδια του Moon να συνεχίσει διασυνοριακά οικονομικά έργα και συνεργασία με την Πιονγκγιάνγκ. Ο Μπάιντεν θα είναι πολύ πιο ανοιχτός από τον Τραμπ για να ζητήσει και να δεχτεί συμβουλές από την Σεούλ στην διαμόρφωση στρατηγικής έναντι του Βορρά. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα συμφωνήσει να δώσει στον Kim δώρα χωρίς να πάρει κάποιο αντάλλαγμα.
ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΕΡΔΙΖΑΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ
Ινδία - Ο Narendra Modi της Ινδίας είχε μια από τις καλύτερες σχέσεις με τον πρόεδρο Τραμπ μεταξύ των παγκόσμιων ηγετών, ως αποτέλεσμα της προσωπικής του πολιτικής καθώς και της κρίσιμης γεωστρατηγικής σημασίας της Ινδίας για μια αμερικανική κυβέρνηση που επιθυμεί να ανταγωνιστεί με την Κίνα. Ενώ η ινδουιστική εθνικιστική πολιτική του Modi θα αντηχεί λιγότερο στον πρόεδρο Μπάιντεν, η θέση της Ινδίας ως βασικού μέρους της αναπτυσσόμενης στρατηγικής Ινδο-Ειρηνικού και του δυναμικού της ως αντίβαρου προς την Κίνα στην περιοχή σημαίνει ότι θα διατηρήσει εξέχουσα θέση στην ατζέντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Και όλα αυτά πριν να αναφέρουμε ότι η Χάρις είναι το πρώτο πρόσωπο Ινδικής καταγωγής που έφτασε στην αντιπροεδρία των ΗΠΑ.
Ισραήλ - Η θερμή προσωπική σχέση μεταξύ του πρωθυπουργού του Ισραήλ, Μπίμπι Νετανιάχου, και του Τραμπ έχει προσδώσει στο Ισραήλ ορισμένες ξεκάθαρες νίκες, όπως η μεταφορά της πρεσβείας των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ και η εξομάλυνση των σχέσεων μεταξύ Ισραήλ και Μπαχρέιν, ΗΑΕ, και άλλων.
Αλλά ο εκλεγμένος πρόεδρος Μπάιντεν είναι ένας από τους πιο φιλικούς προς το Ισραήλ πολιτικούς στην Ουάσινγκτον και δεν έχει κανένα ενδιαφέρον να ξοδέψει πολιτικό κεφάλαιο για να οπισθοδρομήσει οποιαδήποτε από αυτές τις αλλαγές, αλλαγές που καθιστούν τόσο το Ισραήλ όσο και τη Μέση Ανατολή πιο σταθερές [περιοχές] μακροπρόθεσμα. Με άλλα λόγια, το Ισραήλ απέκτησε ό, τι μπορούσε από τον Τραμπ και μπορεί να χρησιμοποιήσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια για να βοηθήσει στην αποκατάσταση της σχέσης του με το Δημοκρατικό κόμμα -και με την βοήθεια του Μπάιντεν- για να αποκατασταθεί η υποστήριξη των ΗΠΑ προς το Ισραήλ σε δικομματικό επίπεδο όπως ήταν κάποτε.
ΟΙ ΚΑΠΩΣ ΧΑΜΕΝΟΙ
Ηνωμένο Βασίλειο - Ο Μπόρις Τζόνσον στηριζόταν σε μια εμπορική συμφωνία ΗΠΑ-Ηνωμένου Βασιλείου ως είδος στηρίγματος σε περίπτωση που δεν ήταν δυνατή η επίτευξη συμφωνίας για το Brexit με τις Βρυξέλλες. Με τον Μπάιντεν καθ’ οδόν προς τον Λευκό Οίκο, αυτό φαίνεται όλο και πιο απίθανο… και το γνωρίζουν οι Βρυξέλλες. Αυτό κάνει το ήδη δύσκολο έργο του Τζόνσον να εξισορροπήσει μια αρκετά σκληρή συμφωνία για το Brexit (για την οποία έκανε εκστρατεία), μια κακή αντίδραση στην COVID-19, και μια εσωτερική εξέγερση μεταξύ των σκληρών υπέρμαχων του Brexit στην κυβέρνησή του ακόμη πιο δύσκολο… ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να διατηρεί την υποστήριξη από ένα όλο και πιο απογοητευμένο βρετανικό κοινό.
Και δεν φτάσαμε καν στο σημείο όπου ο Μπάιντεν προειδοποίησε ρητά το Ηνωμένο Βασίλειο να μην κάνει κινήσεις που απειλούν την επαναφορά σκληρών συνόρων μεταξύ Ιρλανδίας και Βόρειας Ιρλανδίας, ένα προσωπικό ζήτημα για τον πρώην γερουσιαστή από το Ντέλαγουερ ο οποίος έχει ιρλανδικές ρίζες. Από την άλλη πλευρά, το να προχωρήσει στο Brexit σε έναν κόσμο με τον Biden να κάθεται στον Λευκό Οίκο θα είναι λιγότερο χαοτικό από την εναλλακτική [κατάσταση με τον Τραμπ]. Αυτό είναι κάτι.
Σαουδική Αραβία - Η Σαουδική Αραβία θα συνεχίσει να παραμένει στους κορυφαίους τρεις συμμάχους των ΗΠΑ στην περιοχή (το Ισραήλ και τα ΗΑΕ είναι οι άλλοι δύο) υπό τον πρόεδρο Μπάιντεν, δεδομένου του πλούτου, της ενέργειας, και της γεωστρατηγικής της σημασίας στην περιοχή, αλλά πρόκειται να χάσει την ιδιαίτερα προνομιακή της θέση που απολάμβανε υπό τον Τραμπ. Για να μην πούμε τίποτα για το γεγονός ότι με τον Τραμπ είχαν επιτέλους έναν πρόεδρο των ΗΠΑ πρόθυμο να κάνει συμφωνίες (και να παραβλέπει ακανθώδη ζητήματα όπως οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων) και έναν [πρόεδρο] τόσο προσανατολισμένο εναντίον της Τεχεράνης όσο ήταν και η πολιτική ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας. Για να μην αναφέρουμε ότι είναι λιγότερο σχετική στα μάτια του πιο περιβαλλοντικά προσανατολισμένου προέδρου στην ιστορία των ΗΠΑ. Περιττό να πούμε ότι οι Σαουδάραβες θα πρέπει να περπατήσουν πιο προσεκτικά γύρω από τον Μπάιντεν, και θα πρέπει να προετοιμάσουν περισσότερα πιθανά ανταλλάγματα από ό, τι έπρεπε να κάνουν αυτά τα τελευταία τέσσερα χρόνια.
Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα - Δείτε παραπάνω, αλλά αντικαταστήστε τις λέξεις «Σαουδική Αραβία» με «Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα».
ΟΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΧΑΜΕΝΟΙ
Βραζιλία - Μπορεί κάποιος να είναι ο «Trump των Τροπικών» εάν ο αρχικός Trump δεν έχει πλέον δουλειά; Πρόκειται να το μάθουμε. Το μόνο που γνωρίζουμε με βεβαιότητα είναι ότι ο πρόεδρος της Βραζιλίας, Jair Bolsonaro, πρόκειται να χάσει τον πιο ορατό παγκόσμιο ηγέτη που γενικώς συμφωνούσε με την προσέγγισή του στην παγκόσμια πολιτική -πλήρης με την άρνηση της κλιματικής αλλαγής- που έδωσε στον Bolsonaro κάποια κάλυψη στην παγκόσμια σκηνή. Με την έξοδο του Τραμπ, ο Μπολσονάρο γίνεται πλέον ο λαμπαδηφόρος για αυτό το συγκεκριμένο είδος πολιτικής και απέχει πολύ από το να είναι ξεκάθαρο αν είναι έτοιμος για αυτόν τον ρόλο. Για να μην πούμε τίποτα για το γεγονός ότι ο Μπολσονάρο πρέπει τώρα να αντιμετωπίσει έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που πρόκειται να κάνει το περιβάλλον προτεραιότητα. Είναι δύσκολο να δούμε πώς τα επόμενα χρόνια θα γίνουν ευκολότερα για τον Bolsonaro.
Ρωσία - Και τι απέκτησε η Ρωσία για να έχει τον πιο φιλο-ρώσο Αμερικανό πρόεδρο εδώ και πολλές γενιές στο Οβάλ Γραφείο; Σοκαριστικά λίγα… κάτι που συμβαίνει όταν ο πρόεδρος είναι θιασώτης, αλλά η υπόλοιπη Ουάσινγκτον (Ρεπουμπλικανοί, Δημοκρατικοί και η δομή εθνικής ασφάλειας) σίγουρα όχι. Από αυτή την άποψη, η απώλεια του Τραμπ δεν είναι καταστροφικό πλήγμα για τη Μόσχα. Αλλά όταν η χώρα σου έχει περάσει τα τελευταία τέσσερα χρόνια προσπαθώντας να προκαλέσει διχόνοιες στις ΗΠΑ και να εισαχθεί με κάθε τρόπο στα γεωπολιτικά hotspots σε όλο τον κόσμο, με το να χάνεις μια προσωπικότητα τόσο διχαστική όσο ο Trump -και να αντικαθίσταται με τον δημιουργό συναινέσεων Biden- δεν κινείσαι προς την σωστή κατεύθυνση.
Τουρκία - Ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, πραγματικά δεν χρειαζόταν το επιπλέον χτύπημα της απώλειας του Τραμπ φέτος. Η COVID έχει πιέσει την ήδη προβληματική οικονομία της Τουρκίας, η οποία με την σειρά της έχει συμπιέσει την δημοτικότητα του Ερντογάν. Η απάντησή του; Να κάνει επιθετικές κινήσεις στο εξωτερικό για να αλλάξει το αφήγημα στην πατρίδα. Ως εκ τούτου, οι τουρκικές εισβολές στην Ανατολική Μεσόγειο, στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, στην Συρία, στην Λιβύη… όλα κατέστησαν δυνατά χάρη στην ευρεία αδιαφορία του Τραμπ για οτιδήποτε βρίσκεται εκτός της άμεσης τροχιάς του, και την προσωπικά θερμή σχέση του Ερντογάν με τον Τραμπ. Αυτό πρόκειται να αλλάξει με έναν πρόεδρο Μπάιντεν που θα έχει πιο ενεργό ενδιαφέρον για την ΕΕ και τις παγκόσμιες υποθέσεις, γεγονός που καθιστά την ζωή πολύ πιο δύσκολη για τον Ερντογάν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.
ΑΝΑΛΟΓΑ ΠΟΙΟΝ ΘΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ
Κίνα - Ένας από τους κύριους λόγους για τους οποίους η Κίνα ήταν τόσο επιτυχημένη τα τελευταία χρόνια είναι ότι έχει υιοθετήσει μια ολοκληρωμένη στρατηγική προσέγγιση στις παγκόσμιες υποθέσεις. Η νίκη του Μπάιντεν θα ιδωθεί μέσω του ίδιου στρατηγικού πρίσματος˙ βραχυπρόθεσμα, μια προεδρία Μπάιντεν ωφελεί την Κίνα, καθώς την ανακουφίζει από κάποια από την άμεση πίεση στην σχέση ΗΠΑ-Κίνας (αν και, κρισίμως, δεν βελτιώνει θεμελιωδώς την τροχιά τους) και φέρνει περισσότερη προβλεψιμότητα στην παγκόσμια οικονομία, την οποία η Κίνα χρειάζεται για να συνεχίσει την οικονομική της άνοδο. Η σταθερότητα που προσδίδει η προεδρία Μπάιντεν επίσης αγοράζει χρόνο στην Κίνα για να ενισχύσει την ανθεκτικότητά της σε ό, τι συμβαίνει στο εμπόριο και τις τεχνολογικές μάχες που επίκεινται. Από την άλλη πλευρά, μια δεύτερη θητεία Trump θα παρείχε στην Κίνα ένα μεγαλύτερο άνοιγμα -και ένα πιο συναρπαστικό επιχείρημα- ότι ο κόσμος χρειάζεται περισσότερη κινεζική παγκόσμια ηγεσία, όχι λιγότερη.
ΑΣ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΘΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΙΔΕΑ
Βόρεια Κορέα - Θα στενοχωρηθεί το καθεστώς του Kim Jong-un που ο πιο ανοιχτά φιλικός Αμερικανός ηγέτης που έχει δει εδώ και δεκαετίες βρίσκεται στην έξοδο, ακόμα κι αν δεν παρήγαγε μια συμφωνία που θα κήρυττε την ειρήνη ή θα μείωνε τις κυρώσεις; Ή μήπως ο Kim θα είναι ανοιχτός σε δομημένες διαπραγματεύσεις με έναν πρόεδρο των ΗΠΑ που θα απαιτήσει περισσότερες παραχωρήσεις, αλλά επίσης θα είναι πιο πιθανό να τις τιμήσει, και να δημιουργήσει ευρεία υποστήριξη στην Ουάσινγκτον για έναν καλόπιστο συμβιβασμό μεταξύ των ΗΠΑ και της Βόρειας Κορέας εάν κάτι τέτοιο επιτευχθεί ποτέ; Το αν ο Κιμ υποδεχθεί τον Μπάιντεν με μια επίδειξη δύναμης τους επόμενους μήνες θα δώσει κάποια αίσθηση για το πώς μπορεί να παίξει ένας συνδυασμός Kim-Biden. Αλλά θα είναι δύσκολο ο Κιμ να αντισταθεί να κάνει κάτι άτακτο για να βεβαιωθεί ότι έχει την προσοχή του Μπάιντεν. Όποιος σας πει ότι ξέρει τι πρόκειται να συμβεί... σας λέει ψέματα.
- Log in to post comments
